Les monstres aussi tombent amoureux

Don't worry m  o  t  h  e  r your daughter  is  a   s  o  l  d  i  e  r

Zapewne znane są Wam rozliczne historie o szlachetnym rycerzu zwykle w komplecie z białym koniem i lśniącą zbroją dopasowaną do idealnego męskiego ciała. Taki mężczyzna zna wszelkie zasady dworne i wie, jak zachować się w towarzystwie, ale także wie, jak odpowiednio poprowadzić cios; czasami w kierunku przeciwnika, czasami w kierunku serca ukochanej pani dworu. Walkę traktuje jako zabawę i odbiera życie, kiedy to potrzebne, dla ochrony swojego honoru lub aby ochronić ojczyznę.

Gdyby połączyć ten wzorzec osobowy z kobietą i zamienić aspekty męskości na kobiece kształty, dużo ludzi pomyśli – to niemożliwe przecież to kobieta! – ale jest możliwe jedynie trudne do osiągnięcia. Podczas osiągania stopnia rycerza przez panią najczęściej wyrabia się jej sarkastyczny, prychający charakter, który wielokrotnie dla zabawy będzie udowadniał mężczyznom, że jest na tym samym lub wyższym poziomie. Co wywodzi się z ukrytych kompleksów wywołanych ośmieszaniem przez wszystkich wokół, którzy niestety w większości byli mężczyznami. Taka kobieta będzie uparta i będzie ćwiczyła bez przerwy, aby udowodnić, że jest warta bycia częścią rycerstwa z innej strony niż ukochaną wojownika. Będzie niezmordowana i będzie walczyła do ostatniej kropli krwi i swojego ostatniego oddechu.

Ale to nie ta historia, nie ją będzie się rozwijać przy perypetiach Alexandry. Nie ma tu rycerza – przynajmniej na ten moment, a może jej życie potoczy się tak, że nigdy nie będzie pełnoprawnym rycerzem albo w prawie, albo w sercu. Może nigdy nie poczuje się na tyle szlachetna, aby uznać siebie za przedstawiciela rycerstwa.

Mamy tutaj giermka z dużymi marzeniami, który nie chce być kimś w lśniącej zbroi dla sławy, dla walki, dla ojczyzny nawet nie chce lśniącej zbroi. Chce jedynie pomagać innym i sprawiać swoim istnieniem jak najmniej problemów. Nasza Pani Niedoszły Rycerz obawia się śmierci ze swojej ręki i unika tego za wszelką cenę – zawsze uparcie będzie próbowała przedyskutować dany aspekt lub nawet da się porwać, aby z jej przyczyny nikt już nie zginął.

Alexandra za bardzo nie spełnia żadnych wymagań rycerskich oprócz bycia prawym, dobrym, hojnym człowiekiem ze szlacheckimi korzeniami. Jest, jak nazywa się ją w domu, wysokim chucherkiem, na którym wszystko zdaje się wisieć łącznie ze zbroją i skórą, co nie dodaje jej charyzmy, której oczekuje się od rycerza. W sprawie charyzmatyczności, która, po prawdzie praktycznie u niej nie istnieje, chyba że ktoś się rozpływa na widok niezręcznych, wstydliwych i rumieniących się rycerzy, którzy nie potrafią układać poprawnych zdań, kiedy chodzi o ich uczucia, to tutaj ma się tego od groma, lecz wciąż nie za bardzo jest to charyzma a urok. Urok, którego u niej mnóstwo i to w różnych postaciach...

Mamo, dziś idę walczyć,
Mamo,
Mamo, może nie wrócę więcej,
Mamo, może mi przyjdzie tak samo,
polec, Mamo, jak tyle tysięcy.

APARYCJA

|⧪Made by kippery/stephanie pepper⧪|

Nasze chuchro mierzy sto siedemdziesiąt cztery centymetry, co wraz z jej wątłą posturą i łatwo zauważalnymi kośćmi tworzy aurę mizeroty, słabości i eteryczności. Jednakże mimo towarzyszącej jej aury i braku jakiejkolwiek możliwości zbudowania tkanki mięśniowej przez swój typ budowy ciała, jest silna i wytrzymała. 

Skóra jest niezwykle biała, co również składa się na jej anemiczną urodę. Nietrudno zauważyć u niej liczne przebarwienia, blizny, rany i problemy ze skórą jak na przykład trądzik, który ma wysyp głównie na jej plecach. Łatwo również dostrzec wszelkie żyły i żyłki biegnące pod skórą. Dodatkowo, gdy Ciamajdzie jest zimno jej usta, dłonie i stopy stają się sine, co dla wszystkich jest przerażające – najgorzej przeżyła to jej rodzina, gdy podczas pierwszej kąpieli jako dziecko stała się prawie cała sina i wszyscy zaczęli panikować i przynosić wszystkie koce i rozpalać w kominku, choć był środek gorącego lata. Unika ostrego słońca, gdyż połączenie skóry Alexandry i promieni słonecznych kończy się poważnymi oparzeniami, które również zostawiają na niej swój ślad w postaci blizn.

Twarz łatwo się czerwieni, choć czasami nie ma większego powodu, bo ani zimno, ani gorąco, ani nawet nie ma niezręcznej, zawstydzającej sytuacji. Czerwień trzyma się głównie na polikach i czubku nosa. Nietrudno zauważyć różowawosine siniaki pod czarnymi oczyma, które są tam wiecznie i na wieki zostaną, nawet jeśli Alexandra miałaby idealną ilość snu. Często ta przestrzeń dolnych powiek jest delikatnie opuchnięta, zwykle bez powodu.

Dla podkreślenia wszelkich przebarwień na jej bladej skórze ma okropnie ciemne, czarne włosy. Rozpuszczone sięgają do połowy jej karku, choć zwykle i tak spina je w nieumiejętny, rozpadający się kok. Wcześniej wielokrotnie próbowała robić warkocze i na swoich włosach, i na wszystkich w rodzinie, ale nie ma w tym temacie żadnych uzdolnień, dlatego nawet ten kok jest już ogromnym osiągnięciem. Są falowane, miękkie i gęste, ale mają cienką strukturę.

Budowa jej ciała nie jest za bardzo kobieca; wąskie biodra, chude uda, brak wyraźnego wcięcia w talii czy odznaczającego się na jej klatce piersiowej biustu.

Alexandra nosi na sobie ciemne barwy i przez to, że po prostu je lubi, i przez to, że jest ciamajdą, która zawsze poplami swoje ubranie a zwykle brak jej czasu czy możliwości na spranie tego od razu. Zbroja jest raczej ciężkiego typu, lecz wykonana z metalu z dolnej części średniej półki. 

Dłonie są kościste, wąskie i kończą się długimi palcami z wyraźnie wyznaczającymi się piąstkami w kolorze różowofioletowym. Przez swoją nieuważność i niezdarność zawsze ma rany na skórze swoich dłoni, bo tutaj coś źle złapie, tam coś upuści, tam znowu nie wiadomo kiedy przejedzie po jakieś ostrej krawędzi i już leje się krew.

Charakterystyczną częścią jej jestestwa jest zamaszysta gestykulacja dłońmi, co wywodzi się z jej niemożliwej do powstrzymania potrzeby zajęcia czymś swoich palców, zawsze musi coś nimi robić, nawet jeśli będzie to zginanie kartki, bawienie się patykiem czy po prostu zajęcie dłoni palcami drugiej dłoni.

---

HISTORIA // ZAKOCHANA UROCZYSKA

Przyszła na świat jedynej tak deszczowej, ulewnej nocy jej pierwszego lata – przed jej narodzinami i po było parno i gorąco, choć susza nie była groźbą. Z dniem 26 czerwca 1770 roku stała się szóstym członkiem rodu biedniejszych szlachciców, MacHawków, ale nie ostatnim. 

Odkąd nauczyła się chodzić i biegać, przeganiała niegrzecznych chłopców i dziewczęta, później bawiła się z dziećmi z pobliskiej wioski w „Rycerze, smoki i złośnica księżniczka”. Kiedy nauczyła się czytać, można było ją spotkać głównie z powieściami związanymi z rycerstwem. 

Długo marzyła o tym, dużo o tym mówiła i wielokrotnie próbowała przekonać swoich rodziców na zezwolenie na jej wyjazd do małej akademii, w której przekonałaby się, czy na pewno to jej przeznaczenie. Kiedy doszło do ich zgody wyraźnie zakrapianej nadzieją, że okaże się, iż nie, nie jest to jej marzenie a wyidealizowane wyobrażenie, Ciamajda miała już czternaście lat. Niestety dla nich Alexandra upewniła się w tym, że chce być w pobliżu pól bitewnych, z których mogłaby ratować swoich towarzyszy.

W życiu dziesięcioletniej czarnowłosej zaczęły pojawiać się pewne zjawiska. Te zjawiska były raczej dość chodzące i często zdarzało im się stękać, jęczeć i posiadać puste oczodoły lub rośliny zamiast włosów. Tymi zdarzeniami były szeroko pojęte potwory a dokładniej te, które wcześniej zostały objęte klątwą, karą lub nie zdają sobie zbytnio sprawy ze swojego jestestwa i żyją jedynie w oparciu o swoje instynkty. Od zawsze mówiło się o swoistym uroku Alexandry, ale wcześniej zawsze podpisywano to pod urok wywodzący się z jej charakteru i niezręczności, a nie, jak się okazało, związany z klątwą. Przez długi czas trzymano ją w domu i zastanawiano, co począć z przerażającymi przybyszami. Rodzina wyruszyła do wszystkich wiedźm w pobliżu z zapytaniem, czy zawinili czymś i czy mogliby jakoś odpłacić swoje nieświadome winy. Żadna z wiedźm jednak nie stała u źródła klątwy, lecz wyraźnie zaciekawione i zaintrygowane tym jakże niecodziennym nawet jak na wiedźmy wydarzeniu, zleciały się do dworku MacHawków. Próbowały na wszelkie sposoby wyzbyć się przekleństwa od rzucania w Alexandrę żabami, ropuchami, martwymi szczurami i suszonymi ziołami przez tańce i śpiewy po rozmowę i korzystanie z bardziej akademickiej magii, jednakże niemożliwym było wyzbycie się tego uroku ani uzyskanie jakichkolwiek odpowiedzi i wyjaśnień. Czarownice i wiedźmy stwierdziły, że musi to wszystko być powiązane z mocną uroczysk, które przepełnione są szaloną magią działającą gorzej od zapijaczonej Fortuny z brakiem piątej klepki.

---

CHARAKTER

Alexandra jest stworzeniem wstydliwym, bardzo często się rumieni na czyiś widok i mota w sytuacjach nagości, czy dwuznacznych sytuacji. Jej podchody, do których raczej nigdy nie dojdzie, wyglądałyby w taki sposób, że z chorobliwie czerwoną twarzą i trzęsącymi się, spoconymi dłońmi, zaczęłaby mówić strasznie szybko, zapowietrzając i myląc się w wymawianych przez siebie słowach, aby w ostateczności uciec i unikać osoby, z którą próbowała rozmawiać bardziej o miłości niż o orężu i walce.

Trzeba również zaznaczyć, że Alexandra nie brała bezpośredniego udziału w walce honorowej – nie jest jeszcze rycerzem, aby mieć prawo i obowiązek bronienia swojego honoru i dumy na śmierć i życie. Nie bardzo zdaje sobie sprawę lub stara sobie nie zdawać sprawy, z czym wiąże się bycie rycerzem, a dokładniej mówiąc, nie ma pojęcia i nie chce się przekonać, jakim uczuciem jest odebranie życia drugiej osoby, nieważne z jak ogromnym szacunkiem miałoby ono zostać odebrane. Co więcej, jest raczej typem dyplomaty niż tym od rozwiązań siłowych, zawsze wpierw wybierze rozmowę i mnóstwo innych pomysłów na rozwiązanie konfliktu niźli agresja i brutalność. Dlatego byłaby raczej miłosiernym rycerzem, który z fragmentu rycerskiego etosu mówiącego o odbieraniu życia z szacunkiem, zostawiłaby tylko „życia z szacunkiem”. Bardzo szanuje ludzkie ciało, jej szacunek jest na tyle duży, że chorobliwie stara się nie zauważać jego seksualnych stron, żeby unikać uprzedmiotowienia i seksizmu ze swojej strony.

Można nazwać ją uosobieniem przepraszania, zawsze, gdy zrobi coś nieodpowiedniego – zwykle wywodzącego się z jej niezdarności – spuszcza wzrok i z lekkim przerażeniem wygłasza gorące przeprosiny. Będąc przy temacie niezdarności, łączy się ona z nieporadnością i ciamajdowatością. Jej drewniane, nieporęczne ręce cały czas upuszczają wręczone jej przedmioty. Często też nie potrafi wygodnie złapać tych rzeczy, co ponownie kończy się ich upadkiem na ziemię. Prawie zawsze pochlapie się i poplami podczas posiłku.

Jest istotą raczej lękliwą; panika to jej codzienność i jedna ze składowych charakteru tej niezdary. Przez towarzyszącą jej klątwę jest zmuszona przyzwyczaić się do bliskości przerażających i często dość nieładnych kreatur, a więc jej lęk polega raczej na zaskoczeniu – nie jest fanką niespodzianek, nowych, nieznanych sytuacji i nagłych niezbyt mądrych decyzji – lub na martwieniu się, czy jej przekleństwo nie pochłonie kolejnych towarzyszy podróży.

Konwersacje nie są jej najlepszą stroną, nie jest przedstawicielem tych charyzmatycznych rycerzy, którzy potrafią pokonać smoka lub zmotywować lud tylko za pomocą swoich dobrze dobranych słów. Co nie zmienia faktu jej uwielbienia w rozmowach, które wychodzą tak naturalnie. Alexandra zawsze się peszy i denerwuje na siebie, kiedy brakuje jej odpowiednich słów i milczy lub mówi bzdury, aby później w samotności dokładnie przemyśleć wymienione zdania z daną osobą i znać dokładnie swoją postawę oraz znaleźć odpowiednie frazy i słowa, które nie przyszły jej wcześniej do głowy.

Nasza ciamajda jest bardzo oddana swoim obowiązkom, uczynna, martwiąca się o innych i wszędzie jej pełno, żeby pomóc. Czuje, że to jej przeznaczenie, aby pomagać innym. Chce też wszystkim odpłacić za to, że zawsze była problemem i w domu, i teraz na służbie, wszędzie ze sobą targając klątwę.

---

RODZINA

RODZICE

|| MARK THOMAS MACHAWKE || — 48 lat — stara się nabyć majątek dla swojej rodziny przez zdobywanie przez system wasala

|| MARION VERA MACHAWKE || — 46 lat — zajmuje się domem oraz dorabia do domowego budżetu, malując, ucząc w pobliskiej wiosce i pisząc listy w imieniu jej mieszkańców

RODZEŃSTWO

|| IVAR MACHAWKE  || — 31 lat  — ♂ || ARIEL MACHAWKE  || — 22 lata — ♂ || TIMOTHY MACHAWKE || — 12 lat — ♂

|| DERRIL THOMPSON || — 26 lat — ♀ ||  VERGIUS MACHAWKE  || — 14 lat  — ♂ || LAURELLA MACHAWKE  || — 8 lat — ♀

GILDIA

W gildii będzie trzymała się głównie wart i patroli, lecz nietrudnym będzie spotkanie jej nieopodal przestrzeni medyka [lecz będzie się upierać, że to tylko przypadkiem i przechodzi, bo ma coś innego do zrobienia]; będzie ogólnie do dyspozycji, jeśli będzie trzeba coś zrobić, załatwić, zanieść, posprzątać czy złapać, oczywiście, że Alexandra pomoże i to bez sprzeciwu, nawet będzie się do tego garnęła.

---

OD AUTORA/PO-SŁOWIE

Mamo kochana, dziś idę walczyć,
Mamo, nie płacz, ciesz się tak samo jak ja,
serce mam rozkołatane,
dziś ono Mamo, tak cudnie gra.