Dotarłem do domu. Wściekłość trochę opanowała moją senność, więc miałem okazję, by uprzątnąć pracownię. Sporo tego było, skrawki skóry, kawałki drewna, puste puzdereczka po ozdobach i różnych preparatach. Do tego mnóstwo narzędzi, a wszystko porozrzucane po całej podłodze. Robota, jeszcze więcej roboty... Później naprawdę padnę na twarz.
Nie zdążyłem zrobić zbyt dużo, gdy usłyszałem pukanie do drzwi. Szybko poszedłem otworzyć.
Spojrzałem na postać stojącą za progiem. Skądś ją kojarzyłem, ale skąd...?
A, no tak. Ta łamaga z karczmy. Przyszła się poskarżyć, czy co?
Ha, jednak nie. Przyniosła moją kurtkę. I przy okazji mnie zwyzywała. I rozerwała swoją torbę.
Cóż, zwróciła mi kurtkę, którą spisałem na straty. Miło, mimo wszystko. A wtedy ja nie byłem zbyt miły...
Westchnąłem.
– Czekaj, łamago. Może i jestem skurwielem, ale dzięki za kurtkę. – Dziewczyna zatrzymała się i odwróciła do mnie. – ... I nie jestem wcale taki zły. Wejdź, to zrobię ci tę torbę – burknąłem, robiąc przejście. Przez kilka chwil dziewczyna spoglądała na swoją torbę, po czym powoli przeszła obok mnie.
– Prosto, tamten pokój – wskazałem na pracownię, zamykając drzwi wejściowe. Szedłem za nią.
W pracowni posadziłem ją na samym końcu pomieszczenia, gdzie stała kanapa dla „gości”, karafka z wodą, szklanki i jakieś ciastka.
Podała mi pustą torbę. Od razu usiadłem na stołku, tyłem do niej. Przyjrzałem się torbie, ale chyba nie dało się już nic zrobić... Ale zrobi się taką samą, tylko mocniejszą.
Całkowicie zatapiając się w pracy, wybrałem z małego magazynku pod stołem identyczny materiał i arkusz miękkiej, ale mocnej skóry. Wzorowałem się na starej torbie i dość szybko uszyłem identyczną, ale ze skórzaną podszewką, dużo mocniejszą i bardziej wytrzymałą. Dopracowałem jeszcze kilka szczegółów, ziewnąłem i się odwróciłem.
– Gotowe.
«Noora?»
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz